Düşünürsün bir şeyleri sorsalar ne düşünüyorsun diye yanıtlamak istemezsin.Akla takılanlar biten,silinen ve unutulmak istenilenler.
Dokunuşlar,sesler,gülüşler, giden her şey hafızada canlanır.Yakıcı olanda umudun tükenmesiyle insan eninde sonunda kendine sarılmayı öğreniyor.Teselli başkalarında beklenilmiyor.Dışımız rengarenk içimiz yönümüzü bulamayacak kadar karanlık.Anlatılmayanları yazmak istersin zorlanırsın.İçe dökülenler çürüme haline dönüşür.Yaşananlar hep farksız tanıdık acılar.Monotonluk tadında kimse dinlenilmiyor.Ne çok uzaklaşıyoruz kimselerin bulamayacağı yerlere.
Mehmet ACEMOĞLU